கிருஷ்ண லீலா!-11

கிருஷ்ண லீலா!
பக்தர்களை பரவசிக்கும் பெருமாள்,பாற்கடலில் சயனித்திருக்கும் திருமால்
நாராயண எனக் கூக்குரலிட்ட கஜேந்திரனையும் காத்திட்ட கார்மேக வண்ணன்.
மங்கையருள் மாணிக்கமாய் திகழ்கின்ற தேவகியின் திரு வயிறு உதித்தவன்,
தாய்மையின் திருஉருவாம் யசோதையிடம், கொஞ்சி மகிழ மடி புகுந்தவன்,

கெட்டிதயிரை கடத்தில் இட்டு ,மதத்தை அதன் நடுவில் நிறுத்தி சரடை கொண்டு 
இருபுறமும் இறுக்கி பிடித்து இழுத்து விட்டு லாவகமாய் அன்னை தயிரை கடைய 
பாற்கடல் கடையும் பொழுது கூர்மாவதாரம் கொண்டு மலையை  தாங்கியவன் 
பசி தாளாமல் கண்கள்  கசக்கி அதரம் பிதுக்கி செல்ல சினுங்கல் லீலை புரிய 

ஏதும் அறிய அன்னை நல்லாள் செய்யும்  தொழில் விட்டு சனத்தில் விரைந்தாள் 
மகன் தனை தூக்கி மடியில் நிறுத்தி  கண்ணே கனியமுதே என கட்டியணைத்தாள் 
சற்று கணம் பொறுப்பாய் மகனே வெண்ணை திரண்டு வரும் நல்  வேலை இது என 
நறுமணம் கமழும்,பசும் வெண்ணை வழித்து அழுத வாயில் புகட்டிவிட்டால் 

வெண்ணை உண்ட கண்ணன் மகிழ்வில் தானும் மகிழ்ந்து இன்னும் கொஞ்சம் 
அவன் வாயில் வைத்து அவன் சுவைப்பதை கண்டு நெஞ்சம் மகிழ்ந்து என்
செல்லமே கண்ணப்பா ,இதை உனக்காக செய்து வைத்தேன் செல்லப்பா.
என் நிகரில்லா செல்வமே கண்ணையா உன் சிரித்த முகம் இங்கு காட்டையா!

பால லீலா!
ஆதிசேசன் ஆயிரம் தலைகளினால் பாடினாலும் ,முடிவற்றது அவன் பெருமை,
ஆயிரம்,ஆயிரம்,உபதேசங்களை தன் பவள வாயினால் உதிர்த்த மணிவண்ணன்,
யசோதை நந்தரை  அன்னை தந்தையென்றும்,பலராமனை அண்ணாஎன்றும்,
அழைக்க பழகியிருந்தான் ஆராவமுதன் என பெயர் பெற்ற ஆயர்பாடி மன்னன் 

கண்ணன் அவன் நந்தரின் இல்லத்தில் நடுவில் உள்ள பளிங்கு மாளிகை  முற்றத்தில்  
தன் சின்னஞ்சிறு பாதம் தூக்கி தமையனுடன் ஆடுகின்றான் ,மழலையில் பாடுகின்றான் 
வீதி சென்று கருப்பு,வெள்ளை பசுக்களை அதன் கன்றுகளை பெயரிட்டு அழைகின்றான்.
வீட்டில் உள்ள வெண்ணைதனை,கைநிறைய அள்ளி வாயில் வைத்து சுவைக்கின்றான் ,

 தன் பிம்பம் தனை,மணி மண்டபத்தில் பார்த்து பெரும் மகிழ்ச்சி ஒலி எழுப்புகின்றான்,
கொஞ்சும் சலங்கை மணி ஒலிக்க ஓடிசென்று அவனுக்கு அவனே முத்தமிடுகிறான் அன்னை யசோதையவள் தன் மைந்தனுக்கு பாலுட்ட பலவிதமாய் முயலுகின்றாள் 
வெண்ணை உண்டு ருசித்த மகன் தன் அன்னையிடம் பாலினை மறுத்தளித்தான் 

பால் நிறைய குடித்தால் தான் பெரியவனாய் ஆகிடலாம் எனஅன்னையவள்  புகட்ட,
அதனை  மறுக்கும் மைந்தன் இவிதமாய் பல புகார்கள் இயம்புகின்றான் தாயிடம் பாலருந்துவதால்  அண்ணாவைப்போல் பெரியவனாய் ஆகிடலாம் என்று சொன்னாய்,
கால்கள் கரும்பாம்பெனவே தரையினில் ஊன்றி நின்றிடலாம்  என்றும் சொன்னாய்,

இவ்வளவு பால் குடித்தும் சிறியவனாய் தான் உள்ளேன்,அண்ணனை போல் இல்லை,
நீ சொன்னது போல் ஒன்றும் ஆகவும் இல்லை,நீ ருசியற்ற பச்சை பாலை தருவதனால் 
அதை குடிப்பதிலே ப்ரியம் ஒன்றும் இல்லை,எனவே சுவையான பட்சணம் தந்திடுவாய் 
நன்றாக சமைத்த சுவையான ரொட்டியும் ,வெண்ணையும் தருவாய் என் அன்னையே

செப்பு வாய் திறந்து ,மழலை மொழியினிலே மைந்தன் சொல்ல தனை மறந்து 
தன் மெய்யும்  மறந்து கேட்டு சிலைஎனவே நின்றால் யசோதை தானே!

கிருஷ்ண லீலா-10

கிருஷ்ண லீலா-10


கண்ணன் தவழ்தல்;
முகுந்தன் முன்னங்கால் மண்ணில் பட கைகளை கூட்டி தவழ்கின்றான் 
நந்தர் தம் மாளிகையில் செம்பொன் தூண்கள் சூழ் நடு முற்றத்தில் 
கைகளை முன்னால் வைத்து,கால்களை அதனுடன் கூட்டி தவழ்கின்றான்

அவன் அசையும் பொழுதினிலே இடைதனை அலங்கரித்த மேகலை ஒலி எழுப்ப 
தான் நகரும் அழகினை தானே தூணில் கண்டு குதூகல குரல் எழுப்பினான் 
மற்றொருவன் துணையாய் விளையாட கிடைத்தான் என்று களித்திட்டான் 

எதிர் தவழ்ந்த ,தன் பிம்பம் நோக்கி,பால் பற்கள் தெரிய நகைத்தான்.
தன் மகன், செய்கை கண்டு மனம் மகிழ்ந்த அன்னை புன்னகை பூத்தாள்.
பரம்பொருளே,தரையினில் தவழ்ந்திட பூமித் தாயும் சிலிர்த்தாள் 




















உலகம் காட்டல்
தவழ்ந்த கண்ணன் ,தவழ்ந்த படி, படி  தாண்டி வீதியில் இறங்கிட்டான் 
தாய் காண பொழுதினிலே பிடி மண்ணை தன் செம்பவள வாயில் இட்டான்.
தாயவள் தன் மகனின் வாய் நிறைத்த மண் துகளை கண்டு விட்டால் 
கம்பெடுத்து,வேகமாய் விரைந்து வந்து ,தன் மகனை அதட்டி கேட்டாள்


ஆவென காட்டு,மண் அள்ளி வாயில் போட்டது உண்மைதானே என்று,
தாயிடம்,ஏதும் அறியா பாலகனாய் பொக்கை  வாய்  திறந்துக் காட்ட,
அதனுள்ளே ஈறேழு  உலகும் தெரிய,தாயும்,மகனும் சேர்ந்து தெரிய,
தலை சுற்றி,கண்மூடி ,நாவரண்டு மூர்சையுற்றால் நந்தன் ராணி.

நடை பயிலுதல்.

அன்னையவள் யசோதை,தன் கண்மணிக்கு நடை பயிற்றுவித்தால் .
மூன்று  உலகினையும் தன் மூன்றே  அடிகளினால் அளந்தவன் அவன் 
மகாபலியின் சிரசினிலே தன் பாதம் வைத்து பாதாளம் அனுப்பியவன்.
இன்று,அன்னையவள் கைபிடித்து ஒரு ஒரு அடியாக நடை பயின்றான்.


வைக்கும் அடி தடுமாறி,கீழே விழுந்திடுவனோ, புண்படுவனோ,என  பரிதவித்து கண்ணன் அவன் கைபிடித்து நடத்துகிறாள் மெல்ல மெல்ல பயிற்றுவித்தாள் 
யசோதை ,தத்தி தத்தி நடந்த மகன் நேர்நடை நடக்க கண்டு மகிழ்ச்சியுற்றாள் .
தான் கண்ட காட்சியினை,தன் மனாளனுக்கும்,மற்றவருக்கும் காட்டுகிறாள்.


தன் மூத்த மகன் பலராமனை அழைத்து, தம்பியுடன் விளையாட பணிக்கின்றால்.
தயங்கி,தயங்கி நடை பயின்ற கண்ணன் முற்றம் வரை சென்று விட்டு திரும்புகிறான் .
நிலை படியை தாண்ட ,முயன்று கீழே விழுந்து எழுந்தான் மூஉலகம் அளந்த பெருமாள்.
தன் மகனின் முயற்சியினை கண்ணுற்ற தாயவள் ,கைபிடித்து படியிறங்க படிப்பித்தால் .


யசோதையுடன் கண்ணின் விளையாட்டை கண்டு மகிழ்ந்தது அந்த வானுலகம் 
என்ன தவம் செய்தனையோ யசோதை என வியப்புற்றார் அமருலகின் தேவர் 
அவள் பெற்ற வரத்தினை மெச்சி மெய்சிலிர்த்தனர் மெய் ஞான முனிவர் 
இவை ஏதும் அறியாத அன்னையவள் மகன் மேல் கண் பதித்து காத்து நின்றால்.

கிருஷ்ண லீலா-9

கிருஷ்ண லீலா-9
யசோதையின் ஏக்கம்.
அசுரர்களை,அரை நொடியில் சம்ஹாரம் செய்யும் அனந்த மூர்த்தி அவன்
மூர்த்தி சிறிதாய் இருக்கும் போதே ,கீர்த்தி பல பெற்ற பெருமாள் அவன்
இத்தனை சிறப்பினையும் வாய்க்கபெற்ற தன் மகனை அறியாத அன்னையவள்
தனது அன்பு மகன் பெரியவனாய் வளர்வது எந்நாளோ என ஏங்குகின்றாள்!

பக்கத்திலே திருமகள் வீற்றிருக்க பாற்கடலில் பள்ளிகொண்ட பரந்தாமன்
இடையவரின் இல்லத்திலே நாற்கால் தொட்டிலில் சத்தை சயனித்திருக்க 
முட்டி மண்ணில்பட கரங்கள் தரையில் ஊன்ற,நாலுகால் பாய்ச்சலாக தன் 
மகவு நந்தர் இல்லமதில் தவழ்ந்து வரும் அழகை காண ஆவலுற்றால்.

மூவுலகும் பாதத்தால் அளக்க மூன்றாம் பாதம் மகாபலி தலையில்வைத்தான்,
வாமன மூர்த்தி அவன் தத்தி,தத்தி நடக்கும் நடை காண ஏக்கம் கொண்டாள் 
உபதேசம் உதிர்த்த பவளவாய் அச்சுதன் அமரர் தொழும் லட்சுமியின் நேசன்.
திருவாய்கொஞ்சு மழலை மொழியால் அம்மா என அழைக்க தவமிருந்தால்.


அற்புதம் ஆயிரம் செய்யும் நெடிந்துயர்ந்த பெருமாள் என பெயர் பெற்றவன் 
கை கால் உதைத்து ,அழுதுப் புரண்டு அண்டம் நடுங்க அடம் செய்வானோ
அனைவர்க்கும் அனுதினமும் படியளக்கும் வைகுண்ட வாசவன் அவன் தன் 
நீல வண்ண பிஞ்சு கையால்,சிந்தி சிதறி ,அன்னம் அள்ளி அள்ளி உண்பானோ

என தன் உயிரெனவே போற்றி வளர்க்கும் தன மகனை சிந்தையில் நிறுத்தி 
யாவையுமே கற்பனையில் கண் குளிர கண்டு இன்புற்றாள் அன்னை யசோதை
அவள் தன் அகத்தில் கண்ட காட்சி தன அகம் தனில் அரங்கேறும் நாளும் வந்தது
 என்ன தவம் செய்தனை யசோதை மையா என தேவரும் முனிவரும் போற்றினர்.

கண்ணன் வளர்தல்

குப்புற விழுதல் 
மூன்று மாதம் முடியும் முன்னே  உடல் தூக்கி குப்புற விழுந்தான் கண்ணன்
இதை கண்டு,தேங்காய் தலை சுற்றி திருஷ்டி கழித்து உடைத்தால் அன்னை.
வயிறு அமுங்கி வாய் மூக்கு தரையில் பட்டு அடிபடவே அழுதான் கண்ணன் 
தான் கற்ற முதல் வித்தை தனை விடாமல் பலமுறை முயன்றான் வண்ணன்
எத்தனை முறை விழுந்த போதும் சலிக்காமல் பூ போல திருப்பி விட்டால்அன்னை.

கண்ணன் அமுதுன்னல் 
ஆவணி அஷ்டமியில் அவன் பிறப்பு,ஆறுமாதம் கழிந்தது ஆயர்பாடி வந்தடைந்து.
இன்று தன் குழந்தைக்கு முதல் அன்னமிட குருவாயூர் சன்னதி அனைவரும் நாட.
அன்று அன்னை பரந்தமனுக்கே அன்னமிடஅனைவரையும்அழைத்திட்டாள் அன்னம் 
ஒருவாய் அவனுள்ளே சென்று அடைக்கலம் புக அவனி அடைந்தது நிறைவு!

அன்புசார் கோபரும் கோபியரும் நந்தரில்லம் வந்தனர் 
கண்ணன் அவன் பசியாற தன் மனம் நெகிழ்ந்தனர்.
ஆனந்தமாய் ஆட்டம் ஆடி வாழ்த்து பாடி மகிந்தனர் 
நந்த மைந்தன் சுந்தர முகம் கண்டு கழித்தனர்!